Geluid en beeld: Deerhunter

Eerlijk gezegd: we sprongen als een waanzinnig silly puttyballetje rond toen we via good ol' Pitchfork vernamen dat Deerhunter op 28 september Halcyon Digest, hun nieuwe cd, op muziekliefhebbers wereldwijd loslaat. Hun dubbelcd (wat te doen als je cd lekt? Maak gewoon een nieuwe en breng de twee uit als een dubbelcd) Microcastles/Weird Era Cont. bevond zich immers in de hoogste regionen van ons best-of-2008 lijstje.

Deerhunter draait voornamelijk rond Bradford Cox, de hoogst charismatisch en toch wel bijzonder vreemd uitziende zanger (Marfansyndroom, google it). Zijn spreekstem is grappig hoog, zijn zangstem loodst je met gemak door de griezelig meeslepende noise/shoegaze/postpunkcomposities van het kwartet. Cox (we proberen niet te gniffelen bij het uitspreken van zijn naam) zette Deerhunter vorig jaar even op non-actief en bracht in 2009 onder de naam Atlas Sound een van de meest over het hoofd geziene platen van het jaar uit (check zeker eens Walkabout, zijn duet met vleesgeworden indiegod Noah Lennox).

Trap gerust in de Festival! Fi:hP 11

Over Sub Focus valt er weinig te zeggen. Het is miljaar goede drum ’n bass. Niet praten, maar dansen alsjeblieft.

Trap gerust in de Festival! Fi:hP 10

We hoeven niet meteen een joint in de hand te hebben om te kunnen genieten van een beetje stonerrock. Doet het genre niet meteen een belletje rinkelen? Laat ik er dan meteen een grote naam zoals Queens of the Stone Age tegenaan gooien. Hopelijk zit hun memorabele tour met ons oerbelgische Millionaire nog stevig in uw collectieve geheugen geprent.

Het lijkt namelijk steek te houden dat manusje-van-alles Aldo Struyf - zijnde lid van Millionaire - is begonnen met dit bijzonder goed klinkend grapje dat Creature with the Atom Brain wordt genoemd. Onlangs hebben ze overigens getourd met Alice in Chains, niet bepaald een nietszeggende naam.

Trap gerust in de Festival! Fi:hP 9

Ooit gedacht dat u een streepje Madonna in Fischerspooner zou herkennen? Het electroclash-duo koos alvast voor een producer die eerder met de diva had samengewerkt. Een verrassende keuze, dat wel, maar het zorgde in elk geval voor het poppy, eighties kantje dat hen zo uniek zou maken.

Ze bewijzen zo-even dat beeldende kunst en muziek perfect hand in hand kunnen gaan. Hopelijk bent u in groten getale afgezakt naar de epische tentoonstelling It’s not only rock ’n roll, zo’n twee jaar terug in de Bozar. Als u even in uw herinnering graaft, weet u nog dat een volledige zaal gefischerspoond was (overigens vind ik de kunst van Cocorosie en Chicks on Speed ook het vermelden waard). Uit meneer Fischer en meneer Spoonershanden komen niet enkel melodieën, maar ook kleuren, beelden en meer voort.

Aanrader! Yves Klein Blue

Yves Klein Blue, het moet zowat één van de best bewaarde geheimen voor ons Belgen zijn (of misschien zelfs Europeanen). Ja, het bestaat blijkbaar nog in de tijd van het internet. Een 4-koppige band uit Australië die zowat de laatste 15 jaar van Britse Rock'n'Roll samenvat. We kunnen ze nog het best vergelijken met The Libertines, The View, The Strokes en onze eigen The Tellers maar dan met meer variatie in hun nummers. Ze brachten een EP uit in 2008 en een LP in 2009. Ze speelden in voorprogramma's van The Fratellis, Franz Ferdinand en enkele minder bekende Australische bands. Ze tourden in de VS en zelfs even in de UK. Maar blijkbaar was er geen NME reporter in de buurt anders waren ze zeker rechtstreeks als nieuwe hype gebombardeerd, zeker in deze tijden waar de nieuwe Rock'n'Roll bands zeer dun gezaaid zijn.

Genoeg over deze schitterende band. Luister en kijk naar enkele nummers hieronder. Koop hun EP en CD, maar vertel het vooral verder zodat ze hopelijk ooit eens naar ons land komen optreden.

Yves Klein Blue - Digital Love

Yves Klein Blue - Getting Wise

Yves Klein Blue - Dinosaur

Beeld: Phosphorescent - It's Hard to be Humble (When You're from Alabama)

Nog niet zo heel lang geleden trakteerde Matthew Houck ons op Here's to Taking it Easy, intussen al de vijfde Phosphorescent op amper zeven jaar tijd. Voor de videoclip van single It's Hard to be Humble (When You're from Alabama) liet hij zich enkele weken schaduwen door Natalie Johns. Gewapend met een camera nam Johns deze taak ter harte, met een beklijvende inkijk op het muzikantenleven on the road tot gevolg. Maak u op voor vier en een halve minuut feelgoodmuziek van het zuiverste soort!

Phosphorescent "It's Hard To Be Humble When You're From Alabama" from Secretly Jag on Vimeo.

Wie de man graag live aan het werk wil zien zakt woensdag vijftien september af naar de Brusselse Botanique of zorgt dat hij twee dagen later onder de kerktoren van het pittoreske Leffinge vertoeft.

Aanrader! Slow Animal

Slow animal is allesbehalve traag. Net als buzzband Wavves maken ze gefundenes Fressen voor de noisepunkniks onder ons.

Afkomstig uit New Jersey lijkt hun hart in de surfcultuur van L.A., aan de andere kant van Amerika, te liggen. Verwacht reverb en distortion, waarin je slechts een tikkeltje meer nuance vindt dan in de muziek van alreeds vernoemde potheads. Van de teksten verstaan we helaas geen jota: ons buikgevoel vertelt ons dat ze zingen over zon, zee en meisjes. Hun 4 songs tellende gratis EP "TheFUNsun" (Fun!Sun!) is een midzomers adrenalineshot. Surf's up!

http://slowanimal.bandcamp.com/

Trap gerust in de Festival! Fi:hP 8

Een beetje elektro is altijd welkom en na Dour heeft Brodinski voor mij bewezen dat hij thuishoort op een goed festival. Wat kan u verwachten? Een heleboel genres die gemixt worden tot noisy techno en hiphop. Bizarre combinatie, dat ben ik met u eens, maar het past samen zoals aardbeien met champagne.

Hij heeft zich meester gemaakt van het remixen; van vocale techno (Das Pop met Fool for Love) tot melancholische new rave (Not over yet van de Klaxons). U mag wel stellen dat hij zo ongeveer de helft van de artiesten die afzakken naar Feest in het Park al op zijn draaitafel heeft bewerkt – dan mag ik zijn samenwerking met Yuksek hierbij niet vergeten te vermelden!

Beeld: Spoon - Nobody Gets Me But You live bij Jimmy Fallon

Spoon speelde gisteren hun laatste single Nobody Gets Me But You bij Jimmy Fallon. Ze spelen momenteel in het voorprogramma van de Amerikaanse tournee van Arcade Fire. 

Aanrader! Superhumanoids + gratis EP Urgency

Iedere band wil wel met een uniek geluid uit de hoek komen, maar het is slechts weinigen gegeven. Vandaag hebben we er ééntje gevonden: Los Angeles Superhumanoids. Zoals de professionele recensenten veelal doen, gaan we muziek eens vergelijken met ervaringen uit het dagelijkse leven. Zo weten jullie natuurlijk direct hoe deze band klinkt.
Hier gaan we dan: misschien kunnen we deze band nog het best omschrijven als een dromerige road trip met vrienden zonder enige bestemming op een hete zomernacht. Ze zijn volkomen onvoorspelbaar, klinken elk nummer anders en proberen je mee te nemen in hun droomwereld. De 4 bandleden hebben een zeer gevarieerde muzieksmaak wat duidelijk vertaald wordt  in hun nummers. Als invloeden noemen ze onder andere: Neu!, the Beach Boys, the Strokes, the Chills, en Kate Bush al kunnen wij, behalve dan misschien de krautrock van Neu!, ze niet echt terugvinden.

Genoeg nutteloze vergelijkingen gemaakt. Luister, kijk en droom nu zelf weg met de Superhumanoids. Hieronder vind je hun gratis EP Urgency en hun 2 videoclips die we jullie niet wouden onthouden, want ja Dillyblog.be is fan!

 

  Urgency by superhumanoids

Trap gerust in de Festival! Fi:hP 7

Just Jack mag u gerust een eendagsvliegje noemen wat België betreft. Dat we massaal dol waren op Starz in their eyes, dat is een feit. Maar dat is bijlange na niet het enige goeie nummer dat die goeie ouwe Jack Allsopp heeft geschreven! Hij is niet vies van enkele Britse woordspelingen in zijn teksten, waardoor hij me natuurlijk als vanzelf aan de haak geslagen heeft.

Bovendien kàn de man nu eenmaal geen kwaad doen; in zijn muziek vindt u voor ieder wat wils. Een beetje disco, een beetje funk, een beetje hiphop en een beetje rap, wat wil een mens nog meer? Heerlijk om lekker bij te relaxen, een woord dat ik anders voor geen goud in de mond zou nemen.

Trap gerust in de Festival! Fi:hP 6

Lucy Love is een traktatie voor al wie van Fagget Fairys houdt. Al weet deze vrouw met stalen ballen net iets meer te intrigeren dan onze twee lesbo's, want; meer negergehalte en meer gameboygebliep.

Goed, af en toe ontdek ik wel eens een brokje dubstep dat me koude rillingen bezorgt - degene die me ooit opbiecht het kutstepgenre verzonnen te hebben, krijgt van mij op z'n tanden - maar die wordt doorspekt met stevige grime (voor de noobs onder ons: denk aan Dizzee Rascal).

Daddy was a DJ. Moddervette beats en simpele elektronica. Meer moet dat niet zijn.

Geluid: The Black Angels - Telephone

Met hun bandnaam hebben de heren van The Black Angels het alvast niet getroffen. Gelukkig staat daar een stevige portie rauwe rock 'n' roll tegenover. Of het zestal u op hun derde, Phosphene Dream, wéér van uw sokken zal weten te blazen, ontdekt u hieronder. Niettegenstaande wij het antwoord al denken te kennen, speciaal voor u, Telephone!

The Black Angels - Telephone

Beeld: The Hundred in the Hands - Pigeons

We zullen nog dankbaar zijn voor de dag dat Jason Friedman (ex - The Boggs) en Eleanore Everdell elkaar tegen het lijf liepen. Hun EP This Desert loste een tijdje geleden reeds moeiteloos alle verwachtingen in, en bracht ons zo een eerste maal aan het juichen. Toen even later bekend werd dat eind september een volledig THITH-studioalbum zou verschijnen bij WARP Records (o.a. Gonjasufi, Flying Lotus, ...), deden we dat een tweede maal. En nu ons vandaag een klein voorsmaakje van dat album wordt gepresenteerd juichen we een derde maal. Deze Pigeons brengt ons alvast helemaal in de stemming!

Trap gerust in de Festival! Fi:hP 5

Aan The Raveonettes hoef ik u hoogstwaarschijnlijk niet meer voor te stellen. Om eerlijk te zijn ben ik niet zo tuk op dit Deense duo, maar I know that you want the candy. Met andere woorden, dit mag ik u absoluut niet onthouden.

Zelf claimen ze misschien wel hun inspiratie te halen uit Buddy Holly en girl groups uit de jaren zestig, wat mij betreft klinkt het verdacht veel als The Velvet Undergound maar dan - helaas pindakaas - een stuk minder experimenteel. Man van het team Sun Rose Wagner pocht al graag eens met het feit dat hij zichzelf allerlei regels en verplichtingen oplegt bij elk album dat hij opneemt. Jammere zaak. Misschien klonk dit bandje wat minder eentonig als ze zichzelf wat meer vrijlieten.