Recensie: Mark Ronson – Record Collection

Voor de nieuwe cd van Mark Ronson lagen de verwachtingen hoog. Door wel zeer geslaagde producties van Amy Winehouse – het anders zo rustige en akoestische Valerie werd door zijn handen een stuk meer vrolijker en uptempo - en ook Lily Allens versie van Oh My God werd behoorlijk opgewaardeerd door toevoegingen van instrumenten die men misschien eerder in de jazz zou verwachten. Ja, door een simpele additie zoals een saxofoontje hier en daar verricht de man wonderen.

Het hoesje van ‘Mark Ronson & The Business Intl.’ is dan ook veelbelovend. Door middel van veel kleur en collage roept hij het idee op dat dit album een mengelmoes van stijlen zal worden, maar helaas word je hier algauw teleurgesteld. Bang Bang Bang is tot nog toe het meest bekende nummer, en terecht. Het draagt een blij, poppy sfeertje met zich mee, een sfeertje dat in geen enkel nummer verandert, wat juist een beetje jammer is. Met Record Collection bewijst Ronson alvast zijn veelzijdigheid niet.

Wie op zoek is naar zachte hiphop, gecombineerd met wat soul, is weliswaar nog steeds aan het juiste adres. In nummers zoals Circuit Breaker horen we zelfs enige new wave-invloeden. Het is maar povertjes als dit één van zijn meest experimentele creaties behoort te zijn. Mijn persoonlijke favorieten, die niet zouden misstaan hebben in het Woodstock van de jaren ’60, zijn Selector en Missing Words. Ze bevatten een iets relaxter ritme en een echo alsof het materiaal effectief jaren geleden is opgenomen. En de iets meer aanwezige gitaar kan ook absoluut geen kwaad.

Dit is een fijne cd zolang je niet onder de oppervlakte graaft. Want daar vrees ik dat er niks te vinden valt. Perfect om af te spelen in de auto, met het zonnetje lekker schijnend op het dak, maar meerwaarde heeft het helaas niet

FAY