
Het hoesje van ‘Mark Ronson & The Business Intl.’ is dan ook veelbelovend. Door middel van veel kleur en collage roept hij het idee op dat dit album een mengelmoes van stijlen zal worden, maar helaas word je hier algauw teleurgesteld. Bang Bang Bang is tot nog toe het meest bekende nummer, en terecht. Het draagt een blij, poppy sfeertje met zich mee, een sfeertje dat in geen enkel nummer verandert, wat juist een beetje jammer is. Met Record Collection bewijst Ronson alvast zijn veelzijdigheid niet.
Wie op zoek is naar zachte hiphop, gecombineerd met wat soul, is weliswaar nog steeds aan het juiste adres. In nummers zoals Circuit Breaker horen we zelfs enige new wave-invloeden. Het is maar povertjes als dit één van zijn meest experimentele creaties behoort te zijn. Mijn persoonlijke favorieten, die niet zouden misstaan hebben in het Woodstock van de jaren ’60, zijn Selector en Missing Words. Ze bevatten een iets relaxter ritme en een echo alsof het materiaal effectief jaren geleden is opgenomen. En de iets meer aanwezige gitaar kan ook absoluut geen kwaad.
Dit is een fijne cd zolang je niet onder de oppervlakte graaft. Want daar vrees ik dat er niks te vinden valt. Perfect om af te spelen in de auto, met het zonnetje lekker schijnend op het dak, maar meerwaarde heeft het helaas niet
FAY
FAY
Ben het met je eens! Veel stelt het allemaal niet voor, nee...
BeantwoordenVerwijderenDe albumhoes bij het stukje is trouwens van zijn vorige cd 'Version'. Dit is de nieuwe: http://pigeonsandplanes.com/wp-content/uploads/2010/09/mark_ronson-Record-Collection1-500x500.jpg
Merci om er mij op te wijzen! Even een verstrooid moment :)
BeantwoordenVerwijderen