Een kortetermijngeheugen als een zeef. Het ligt aan drie dagen Pukkelpoppen of het ligt aan mijn lichaamsbouw. Misschien moet ik aanvaarden dat het enkel de bands zijn die ik nu voor de vuist weg kan opnoemen, die mij het meest imponeerden. Of zou mijn geheugen vooral het complete plaatje opgeslagen hebben? De specifieke geur, de opvallende temperatuur, de zeer onnozel verklede mensen en het uitermate aangename gezelschap? Is het omdat ik mijn t-shirt uitdeed tijdens het concert van Caribou (de hitte in de Chateau was de oorzaak, geen misplaatste trots op mijn kathedraal) dat deze naam als eerste in mijn hoofd opduikt? Of gewoon omdat deze heren uitstekend stonden te wezen?
Pukkelpop. Jawadde.
Mijn lijf bewoog tijdens Caribou zoals alleen mijn lijf dat kan. Heerlijke ritmes. Maar ook de weldadige elektronische vondsten die Daniel Victor Snaith uit zijn laptop sommeerde, deden mij uit mijn voegen barsten. Zweterig, zwevend en uiteindelijk ook to the point. De overvolle tent knikte instemmig en danste uitbundig. Zoals het hoort op een zaterdagnamiddag omstreeks 16h. Halt! Het mannetje in mijn hoofd roept plots ook heel hard "Yeasayer!". Mijn voeten reageren op deze gedachte door opnieuw gloeiend heet te worden. Daar zullen mijn danspasjes tijdens deze niet te omschrijven, maar overheerlijke invloedensoep wel voor iets tussenzitten. Het toppunt van deze editie? Helemaal. Ik moet mijn collega BB overschot van gelijk geven. Als iemand het tegendeel durft te beweren ("Blink 182 was gelijk wel mega-zot kerel"), zullen mijn banbliksems moeilijk te ontwijken zijn! U weze gewaarschuwd! Over Foals wil ik ook graag iets kwijt. In het Humoboekje dat uitgedeeld werd door hysterisch enthousiaste promogirls en boys (niet dus) stond iets geschreven over "postpunk" en "zeven stappen voorwaarts". Humo zal wellicht wel weten waarover ze schrijven. (Ik durf dat zelf nog niet zo stellig te beweren). Ik onthou dat het publiek het zeer moeilijk had om de ingenieuze ritmes correct mee te klappen. Mijn lichaam onthoudt ook dat ik helemaal loos ben gegaan op Two Steps, Twice. Een memorabel concert dus. The National krijgt de eer om de titel van grootste teleurstelling te mogen voeren. Aan de heren zelf lag het echter niet. Qua overgave kunnen ze nog veel muzikanten in spe iets bijbrengen. De schuld ligt volkomen bij de geluidstechnici. Waar ik stond (tweede vak) hoorde je louter diepe bassen. Soms geen zang, af en toe een blazer, uitzonderlijk een gitaar. Doodzonde. Gelukkig krijgen we in november een tweede kans. Het was een harde manier om te leren waar je moest staan om ten volle van de wervelstorm van Queens of the Stone Age te kunnen genieten. Vanaf nu mogen ze van mijn part elke orkaan Josh dopen. Achter de bomenrij was trouwens de plaats, dames en heren. Er daalden misschien geen zweetdruppels van Josh over mij heen, ik kon tenminste de nummers van mekaar onderscheiden. C-C-C-C-C-Cocaine! Gaan, zonder omkijken. De gorilla in mij kwam los. Ja, er zit blijkbaar een gorilla in mij. Wacht maar tot het exemplaar dat zich in uw diepste krochten verschuilt van zich laat horen. Hopen dat Josh dan ook in de buurt is. De namen komen vlot aan gewaaid nu. Tame Impala bijvoorbeeld. Losten deze jonkies eventjes mijn verwachtingen in. De Australiërs naast mij kwamen gek toen hun beloftevolle landgenoten Half Full Glass of Wine inzetten. De heren scoorden blijkbaar al een hit in hun thuisland. Ik genoot ten volle. Who needs drugs if you have Tame Impala? Of Band of Horses? Wat kan die Ben Bridwell heerlijk zingen! Iemand naast mij noemde het "simpele muziek". Ik vermoed dat die man nog nooit een nummer als Funeral heeft neergepend. Heerlijke projecties ook. Chokri mag ze nu al vastleggen voor een volgende passage. En hij mag ook nu al naar Beach House telefoneren. De stem! Het tegenlicht! De nummers! Het headbangen! De drumcomputer en de drummer! Het gitaar spelen al zittende! De cover van Firestarter tijdens de soundcheck! Wij zijn openlijk verliefd. Platonisch dat wel, maar niettemin, verliefd. Oh ja, weet je wie ik wil adopteren? Kristian Matsson ofte The Tallest Man on Earth. Qua "Me and my guitar" moment mag Tom Dice een stalagtiet zuigen aan deze Zweed. Zowel Mattson als ondergetekende was overdonderd door de opkomst (ik zag hem vorig jaar in Trix voor minder dan 100 mensen), maar hij was niettemin uitstekend bij stem en gitaar. Ik zong voorzichtig mee. Mocht het aan mij liggen, hij mag stante pede Juan Carlos vervangen als gekroond hoofd.
Tot slot, weet iemand of je nu al tickets voor Pukkelpop 2011 kan reserveren?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten