21 aug 2010

De Pukkeltop van WB

Het drinkgelag op Pukkelpop, dat was mijn redding: Als boozeverschaffer aka Pukkelpop crewmember kreeg ik toch nog toegang tot het festival, en tussen het verfrissen van jullie droge mondjes door, kon ik ook wel eens een concert meepikken. Backstage bleek het maar een trieste 25ste verjaardag te zijn, frontstage ging het vieren gewoon door. Hier is mijn T19/F20 top vijf (zaterdag zat er voor mij helaas niet in).
/Kelis staat voor mij op 5, eigenlijk puur toevallig. Helemaal front row stond ik, klaar om I Blame Coco met een warm applaus te ontvangen- waarschijnlijk was ik de enige die niets van haar cancelling gehoord had. Daar stond ik dan, Kelis toejuichend, geen weg meer uit de massa te vinden. En maar goed ook: niet de eerste naam op de affiche waar ik naar zou toehappen, maar wàt een stem! Ook al kon je haar witte onderbroek onder haar jurkje door zien piepen tijdens haar maffe danspassen, ze kreeg de hele zaal aan het dansen en hielp me toch even de rouw om I Blame Coco uit te stellen.



Op 4 plaats ik Blood Red Shoes, omdat het na uren zwoegen voor de feesters van Boiler en Dance Hall (waar de muziek na enkele shifts al snel gewoon een ruis door je hoofd wordt), een verademing is eens wat anders te horen. Iets goed. Iets geweldig. Hoewel ik ze een jaar geleden in de Club heel wat beter vond, kon dit duo uit Brighton me nu ook weer omverblazen.



Naar The XX live was ik al een tijdje benieuwd. Deze Londense band bracht kwaliteit: een strakke, perfecte set. Ze krijgen deze 3de plaats omdat ze mijn hoge verwachtingen invulden. Hun rustige nummers waren op dat late uur echter geen opkikkers, eerder een slaapwel.



Als je kan kiezen tussen voor de Mainstage, door een bende veertienjarigen omsingeld, naar The Kooks staren (ik was teleurgesteld bij het zien van hun geforceerde commerciële indie-look) en Black Rebel Motorcycle Club (rasechte rockers), dan vertel ik maar al te graag hoe ik uitgeput, mijn benen rustend in het dorre gras, me zat te vergapen aan mijn nummer 2: BRMC. De sfeer die zij teweegbrengen is gewoon magisch. En die magie heeft Michael Been, vader van bassist Robert Been, gelukkig nog een laatste keer mogen meemaken. Jammer van de tragedie achteraf.


Een welverdiende 1ste plaats gaat naar Mumford and Sons die de Marquee in lichterlaaie zetten. Het ene moment zag ik ze nog rustig met contrabas en trompetten naast de tent staan, het andere zie ik ze on stage barsten van energie. En daar valt niet over te klagen. Blijkbaar denkt heel België daar zo over: hun concert in het Koninklijk Circus op 30 september is reeds uitverkocht. Wat ben ik blij dat ik ze gisteren dan toch heb kunnen bewonderen!



Terwijl velen van jullie nog ten volle aan het genieten zijn van het festival, rouw ik om deze verloren zaterdag (Queens of the Stone Age!)- Deze 25ste editie was geen uitblinker, maar zeker wel de moeite waard: een jaar zonder Pukkelpop is een jaar niet geleefd.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Find the best blogs at Blogs.com.