Bradford Cox - van Deerhunterfaam- maakte onze dag goed door onder de vlag van zijn solo-project Atlas Sound 11 songs (waaronder covers van Bob Dylan en Kurt Vile) aan het internet prijs te geven. Dat de verzameling songs officieel Bedroom Databank Volume 1 heet, doet ons watertandend uitkijken naar meer. Meer!
Noise, noise, beauty through noise. Het is zoeken naar melodie (maar die is zeker te vinden) op Sports, de debuutplaat van Weekend. Labelmates op Slumberland Records zijn Black Tambourine en het fantastische the Pains of Being Pure At Heart (scroll naar beneden voor Heart In Your Heartbreak). De voorsmaakjes heten Coma Summer en End Times. Laat u overrompelen.
Knockout lijkt wel de soundtrack van een Michel Gondry roadmovie (zo een met van die knullige stop-motiondecors). Folk-pop zangeres Nicole Schneit zingt als een smeulend vuurtje (zonder Kasabianbombast) hoe ze voor de eerste keer in haar leven on fire is om uiteindelijk samen met haar band te onsporen in een stil woohookoortje. Nog meer ingetogen, aanstekelijke vreugde is waarschijnlijk terug te vinden op Dungeon Dots, uit op 30 november op het label Underwater Peoples (fantastische naam!).
Morgen, 28 oktober, vindt u ons op de eerste rij van het Yeasayerconcert in de Ancienne Belgique terwijl we er het strafste van Pukkelpop 2010 en meteen onze hele zomer herbeleven. U hoeft niet huilend in een hoekje te kruipen omdat er op de AB-website naast de naam Yeasayer een “uitverkocht” banner prijkt, no ma’am, de Belgische zalen hebben nog zoveel meer te bieden. In de Botanique strijden morgen de noisepunk attitude van Health en de dansbare post-punk van You Say Party om uw applaus. Die laatste staan er in een doublebill met Happy Birthday en voor deze band willen we uw aandacht. Hun songs zijn pop van de hoogste orde en zo verdamnt vrolijk en catchy dat u komende Allerheiligen uw verplichte kerkhofbezoeken al dansend tussen de zerken zal afleggen. Daarbovenop lijken de teksten uit ons hoofd gestolen. “I’m always on the same frequency, girls FM, girls FM”. We kennen hen al een tijdje dus een echte aanrader is dit niet meer, maar hey, delen, daar wordt iedereen toch gelukkiger van.
Voor de nieuwe cd van Mark Ronson lagen de verwachtingen hoog. Door wel zeer geslaagde producties van Amy Winehouse – het anders zo rustige en akoestische Valerie werd door zijn handen een stuk meer vrolijker en uptempo - en ook Lily Allens versie van Oh My God werd behoorlijk opgewaardeerd door toevoegingen van instrumenten die men misschien eerder in de jazz zou verwachten. Ja, door een simpele additie zoals een saxofoontje hier en daar verricht de man wonderen.
Ons oog viel onmiddellijk op de namen Flying Lotus en Daedelus in het begeleidend tekstje bij deze track. Maar vergeet die ronkende namen, eigenlijk zou alles rond Teebs moeten draaien. De skater op retraite leerde post-dubstep ineendraaien onder de auspiciën van the Gaslamp Killer en Daedelus in LA’s Low End Theoryclub. Dat hij voor zijn meesters niet hoeft onder te doen bewijst Double Fifths. De track klinkt alsof je onder een warme douche van fluwelen ijskristallen staat. Iets dat u nog nooit gehoord heeft waarschijnlijk. Mocht u geïnteresseerd blijken, de man brengt volgende week zijn eerste album (Ardour) uit op FlyLo’s Brainfeeder Label.
Brad Oberhofer is 19, woont in Brooklyn en schrijft liedjes. Niets speciaals, ware het niet dat hij samen met Twin Sister en Morning Benders tourde, elke dag wel een show speelt in New York en zijn liedjes barsten van het songschrijvertalent. I Could Go mixt Animal Collective-achtige melodieën met een zanglijn die bedacht lijkt door Yannis van Foals ten tijde van Antidotes. Het klinkt allemaal bekend maar de kleine stoorzenders (de belletjes, het gehuil en de discobeat op het einde) houden je in de ban. Een song om op cd te branden, in je wekker te pleuren en elke morgen goedgemutst mee wakker te worden. Carpe diem enal.
Gent lijkt wel een broednest voor Vlaamse postrockgroepen. Aan het rijtje bestaande uit de Portables en Tomàn (eigenlijk uitgeweken West-Vlamingen) kon in 2007 I Do I Do toegevoegd worden. Met None, een album/ep met 5 scheurende postrocksongs maakten ze de belofte gecreëerd tijdens eerdere succesvolle rockconcoursdeelnames waar.
Op Tomboy, de tweede solocd van Panda bear slash Noah Lennox, wordt door muziekliefhebbers gewacht als op de komst van de Messias door de chassidim. Person Pitch, zijn eerste, bezet immers al een plaatsje in het pantheon der modern day masterpieces. Fortuinlijk genoeg wordt de zalige pijn van het verlangen af en toe verlicht door liveversies van nieuwe nummers en door de singles die de beer voorafgaand aan de plaat uitbrengt. Tweede 7” You can count on me wordt jammer maar helaas slechts op 500 kopieën uitgebracht. Tough luck dus voor de echte pandaliefhebbers. De liveversie van B-kant Alsatian Darn wiegt je evengoed in trance.
verheugde en de enige tot nu toe die een volwaardige LP weet te fabriceren (King Night, uit op 28 september). Frost is zowat de standaard witch house track, King Night voegt zoveel bombast aan hun sound toe dat we er eerlijk gezegd geen blijf meer mee weten. Geniaal of pure quatsch, u beslist.///ΔΔΔ\\\
Prijs voor on-google-baarste bandnaam (één van de pet peeves van witch house groepen. Het is natuurlijk ook een manier om ondergronds te blijven) gaat naar ///ΔΔΔ\\\. ///ΔΔΔ\\ laat de typische engelenkoren voor wat ze zijn en produceert een meer dubstepgeoriënteerd geluid. Vrolijk is het toch nog altijd niet.
///ΔΔΔ\\\ – Spit Shine
oOoOO
oOoOO was het zowat het enige geluid dat we nog konden voortbrengen na het horen van deze ruwe diamant. NoSummer4u (Toro y moi en Washed Out) klinkt alsof een bosnimf je door een Siberisch oerwoud gidst. Eveneens een witch house trademark: de nogal sinister ogende promopics.
Dream Boat
Laat u niet misleiden door de wel heel begeerlijke afbeelding hiernaast: ook in deze track drijven de synths en de gesampelde vrouwenstemmen af en aan als golven in een woeste zee op een donkere stormnacht. Gelukkig voorkomt de manische drumbeat dat we op drift raken. Wie nog niet genoeg heeft van alle zwartgalligheid (jij daar, Jotie T’Hooft?) kan zich laven aan hun mixtape, as I Lay Dying genaamd.
Dream Boat – As I Lay Dying Mix
As I Lay Dying?! Ok, genoeg pessimisme!
Een echte aanrader is Summer Camp eigenlijk al lang niet meer. Wie de blogosphere zowat volgt heeft dit duo uit Chicago al opgemerkt. Maar sinds enkele dagen is er wel nieuws, Summer Camp brengt namelijk op 6 september hun debuut EP Young uit. Hieronder vind je de tracklist en de video van hun laatste single Round the Moon.
Omdat we graag zo volledig mogelijk zijn: Sufjan Stevens geeft nu ook een eerste track van zijn nieuwe cd de vrijheid. I Walked heeft de typische koortjes en de trademark melancholische Sufjanzang maar hobbelt voort over een soort slo-mo R&B ratelbeat waaraan het eventjes wennen is. Na 5 keer luisteren heeft Sufjan je toch weer bij de lurven.'nough said.
We dachten dat onze oren verzadigd waren na zoveel muzikale bliss op Pukkelpop. Niemand minder dan de fantastische Sufjan Stevens bracht ons op andere gedachten. De grondlegger van de new weird folk (zie ook Coco Rosie en St.Vincent) speelde al ongeveer drie jaren verstoppertje met de muziekpers. Zijn 50-states-project (waarvoor hij over elke staat in Amerika een plaat poogde te maken) leek na 2 schitterende cd’s (Michigan en Come on feel the Illinoise) opgeborgen en zijn laatste wapenfeit (een conceptplaat over de controversiële Brooklyn-Queensland Expressway met bijhorende beelden) dateerde al uit 2007. Hoe donker het ook klinkt, we hadden Sufjan Stevens al opgegeven.
Jack Tatum is een drukbezet man. Zijn debuutalbum Gemini wordt alom geprezen (maar is jammer genoeg nog niet uit in België), dezer dagen speelt hij in heel Europa voor uitverkochte zalen, eergisteren reed hij 13 uur van Kopenhagen naar Gent om een middernachtelijk concert te spelen voor een doornat en select groepje in het gezellig café Video en vandaag brengt zijn label Captured Tracks de titeltrack van zijn nieuwe EP uit.
